Frans dichter en staatsman (Parijs 2 Sept. 1846 - Mont-Boron, bij Nice, 30 Jan. 1914), studeerde in de rechten, nam in 1870 als vrijwilliger deel aan de oorlog tegen Duitsland, werd bij Sedan gewond, maar ontsnapte naar België en streed weer in Frankrijk onder Chanzy en Bourbaki. Hij is zijn roem als dichter hoofdzakelijk verschuldigd aan zijn Chants du soldat (1872), Nouveaux chants du soldat (1875) en Refrains militaires (1889).
Verder schreef hij enige knappe toneelstukken, o.a. Messire Du Guesclin (1895), La plus jolie fille du monde (1898), La mort de Hoche (1897). Als voorzitter van de Ligue des Patriotes ijverde hij met geestdrift voor de revanche jegens Duitsland en werd langzamerhand een politiek persoon van grote invloed. In 1888 sloot hij zich bij Boulanger aan, wat de opheffing van de liga in het volgend jaar ten gevolge had. Als revisionist koos Angoulême hem tot zijn vertegenwoordiger in de Kamer, waar hij tot 1893 een chauvinistisch standpunt innam, tot hij ontslag moest nemen, omdat hij zich had laten meeslepen in de valse aanklachten, door Norton tegen Clemenceau en Rochefort ingediend. Als heftig anti-Dreyfusard en nationalist kwam hij in 1898 weer in de Kamer. Toen hij bij de begrafenis van Faure (1899) generaal Roget tot een staatsgreep trachtte te verleiden, werd hij van hoogverraad beschuldigd, maar vrijgesproken. Een tweede complot, door hem op touw gezet in Aug. van dat jaar, bracht hem voor de Senaat, die hem voor 10 jaar uit Frankrijk verbande. Na een amnestie-besluit keerde hij echter in 1905 naar Frankrijk terug, maar sindsdien speelde hij geen politieke rol meer.Lit.: Ducray, P. D. (1914); J. et J. Tharaud, La Vie et la Mort de D. (1914), 2de dr. 1925; M. Barrès, Scènes et doctrines du nationalisme (2 dln, Paris 1925).
