Heiligen, stierven de marteldood te Rome, waarschijnlijk onder keizer Diocletianus. Van hen getuigt de Byzantijnse Liturgie, dat zij „leven in de hemel, al zijn ze gestorven, na levend in een zandgroef te zijn begraven”.
Hun graf werd door de eerste Christenen druk bezocht. Toen dat eens door de heidenen was opgemerkt, wierpen zij stenen en zand op de pelgrims, zodat ook deze levend begraven werden met de beide martelaars, die zij vereerden. Wat de legende over het leven zelf van Chrysantus en Daria verhaalt, is niet bewezen.[i]
