noemt men de zes artikelen, in 1539 door koning Hendrik VIII van Engeland uitgevaardigd en waarin de hoofdpunten van de R.K. kerkleer werden samengevat, die op straffe des doods moesten beleden worden. Hij zelf noemde deze wet een „maatregel tot wegneming van alle verschil in geloofszaken” en dat was ook het doel: de opheffing van kloosters, het verwijderen van beelden enz. hadden bij velen de mening doen post vatten, dat de koning het Protestantisme wilde (zie Cranmer), maar hij verfoeide het Lutheranisme en bepaalde dus, dat gehandhaafd bleven: de transsubstantiatieleer, de eucharistie in één gestalte, het coelibaat der geestelijken, de gebondenheid aan de gelofte van kuisheid, de particuliere mis en de biecht.
Ontkenning van het eerste artikel werd gestraft met de brandstapel, van de andere met de doodstraf op felonie. Alleen door persoonlijk te verschijnen, had de koning het Parlement tot goedkeuren kunnen bewegen; een waar schrikbewind werd er door ingevoerd. De wet werd eerst onder Edward VI ingetrokken.Lit.: J. Gairdner, The English Church in the 16th Century (1902); A. F. Pollard, Henry VIII (1905).
