Nederlands neuroloog (Amsterdam 23 Mrt 1881), verwierf grote naam door de bevordering van onderzoekingen naar het verband tussen de organische zenuwziekten en de anatomische afwijkingen die na de dood worden gevonden. Voor de behandeling der organische zenuwziekten is van belang dat hij in 1928 de neurochirurgie in Nederland introduceerde.
Brouwer ontving zijn opleiding van de vermaardste neurologen uit het begin van deze eeuw, von Monakow te Zürich, Wertheim Salomonson en Winkler te Amsterdam. Hij promoveerde in 1909. In 1912 werd hij benoemd tot onderdirecteur van het Centraal Instituut voor hersenonderzoek. In 1923 aanvaardde hij het ambt van hoogleraar in de neurologie te Amsterdam.
Hij stichtte hier een moderne neurologische kliniek met een neurochirurgische afdeling (1923), die hij tot een vermaard onderzoekcentrum wist te ontwikkelen, i Jan. 1947 volgde hij Ariëns Kappers op als directeur van het Ned. Centraal Instituut voor hersenonderzoek te Amsterdam.Brouwer schreef een grote reeks tijdschriftartikelen over organische zenuwziekten; te zamen met L. Bouman redigeerde hij het Nederlands leerboek der zenuwziekten.
