zeventiende president der V.S. (Raleigh, Noord-Carolina, 29 Dec. 1808 Carter County, Ten., 31 Juli 1875), leerde zichzelf enig lezen en schrijven en vestigde zich als kleermaker. Na zijn huwelijk (1826) bekwaamde hij zich verder onder leiding van zijn vrouw.
Hij was van 1835-1837 lid van het Congres van Tennessee en van 1839-1841 lid van de Senaat. In beide lichamen kwam hij op voor de belangen der kleine boeren tegenover de planters. In 1843 werd hij voor 10 jaar lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en van 1857-1862 was hij senator der Unie. In die jaren begon de Slavenoorlog en daarbij was hij de enige vertegenwoordiger van een zuidelijke staat, die de secessie afkeurde. Hij sloot zich dus aan bij Lincoln en werd, hoewel Democraat, in 1864 gekozen tot vice-president. Toen de president werd vermoord, werd hij dus zijn opvolger (15 Apr. 1865) en zette Lincolns politiek van verzoening met de opstandige staten met veel overtuiging, hoewel lang niet met zulk een tact, voort.
Hij kwam dan ook in heftig conflict met het Congres, waar de Republikeinen de absolute meerderheid hadden. De strijd met de Republikeinen werd nog heviger, toen de verkiezingen van 1866 hun meerderheid nog hadden vergroot. Zelfs poogde de Senaat hem te doen veroordelen wegens schending van de grondwet, maar aan de twee-derde-meerderheid, voor zulk een besluit vereist, ontbrak slechts één stem (1868). Natuurlijk was er geen sprake van een tweede ambtstermijn; wel herkoos Tennessee hem in 1874 in de Senaat, maar hij overleed zeer kort daarna.Lit.: Foster, Life and Speeches of A. J. (New York 1867); Chadsey, The Struggle between President J. and Congress over Reconstruction (New York 1896); De Witt, The Impeachment and Trial of A. J. (Londonigo3); R. W. Winston, A. J., Plebeian and Patriot (1928); L.
P. Stryker, A. J. (1929); G. F. Milton, A. J. and the Radicals (1930).
