(van Gr. analêpsis = herstel), zijn geneesmiddelen die, voornamelijk door prikkeling van de zenuwcentra van bloedsomloop en ademhaling, bij ernstig zieken een opleving kunnen teweegbrengen. Lobeline bijv. prikkelt sterk (maar zeer vluchtig) het ademhalingscentrum (z ademhaling); minder selectief is de werking van kamfer, cardiazol, coramine, icoral, coffeïne, sympatol, e.a. In den regel worden deze stoffen onderhuids ingespoten.
Daar de herhaalde toediening van analeptica tot een ondoelmatig verbruik van krachten en tot uitputting kan leiden, worden zij door den modernen arts meestal spaarzaam toegepast. Een uitzondering vormen toestanden van acuut levensgevaar, waarbij binnen enkele uren het lot van de zieke wordt beslist, bijv. bij schijndood na ongevallen, waar men analeptica toedient ter ondersteuning van de kunstmatige ademhaling.DR H. J. VIERSMA.
