is de naam waaronder in 1614 te Tarragona een onbekend auteur een apocrief vervolg publiceerde op het eerste deel van Cervantes’ Quijote. Men heeft verondersteld, afgaande op een vaag vermoeden van Cervantes, dat Avellaneda een pseudoniem is, en Spaanse en niet-Spaanse geleerden hebben achter deze naam allerlei bekende schrijvers gezocht; men heeft zelfs, wonderlijk genoeg, aan Cervantes zelf gedacht. Het werk van Avellaneda is een vlot geschreven, vrij vermakelijk boek, dat herhaaldelijk is herdrukt.
Don Quichot is hier echter een vulgaire gek geworden, een figuur die alle diepte mist. Het staat wel vast dat Avellaneda, die beweerde afkomstig te zijn uit Tordesillas (in de provincie Valladolid), een Aragonees was. Waarschijnlijk was hij Dominicaan en had hij in Alcalâ de Henares gestudeerd. Het werk van Avellaneda bevat, evenals Cervantes’ eerste deel, enkele ingelaste verhalen, die vrijwel geheel buiten de handeling van de roman staan. Dit geldt bijv. voor Los dos felices amantes, dat een van de schoonste lezingen geeft van de bekende legende van Beatrijs. Avellaneda’s boek heeft grote bekendheid gekregen door de Franse bewerking van Le Sage.Het werk is uitgegeven door C. Rosell, in Bibl. de Aut. Esp., t. XVIII, door M. Menéndez y Pelayo (Barcelona 1905), door Sopena (Barcelona, z.j.). Een Franse vertaling met aantekeningen verscheen van de hand van Germond de Lavigne (Paris 1853).
PROF. DR C. F. A. VAN DAM
Lit.: M. Menéndez y Pelayo, El Q. de A., in Estudios de critica literaria, 4de serie (Madrid 1907); N. Alonso Cortés, El falso Quijote y Fr. Cristóbal de Fonseca (Valladolid 1920); P. Groussac, Une énigme littéraire. Le Don Quichotte d’Avellaneda (Paris 1903); E.
Cotarelo y Mori, Sobre el Quijote de Avellaneda y acerca de su autor verdadero (Madrid 1934); F. Martinez y Martinez, Don Guillén de Castro no pudo ser Alonso Fernández de Avellaneda (Valencia 1935).
