de ster (in het sterrenbeeld Perseus, die zich onderscheidt door haar veranderlijk licht (z sterrenbeelden). Deze eigenschap werd door Montanari ontdekt (1667) en door Goodricke (1782) nader onderzocht; 60 uren lang behoudt zij haar grootste helderheid (= een ster van de tweede grootte), dan verzwakt het licht gedurende 4! uur tot dat van een ster van de vierde grootte en bereikt na nogmaals 4 )- uur weer zijn oorspronkelijke helderheid.
De oorzaak van deze veranderingen in lichtkracht is toe te schrijven aan verduisteringen van Algol door een weinig lichtgevende begeleider. De straal van de heldere ster is 2 180 000 km, van de zwakke 2 567 000 km, de afstand van de middelpunten bedraagt 1 o 52 2 000 km; de massa’s zijn resp. 4,72 en 0,95 maal zo groot als de massa van de zon.
