Basis

betekenis & definitie

Basis, een Grieksch woord, beteekent in het algemeen den grondslag eener zaak. In de meetkunde is zij de onderste lijn eener figuur, zoodat het geheel daarop schijnt te rusten, — in de landmeetkunde is zij eene regte lijn op de oppervlakte der aarde, welke met de meeste naauwkeurigheid gemeten wordt en tot grondslag der berekening ver­strekt van een waargenomen net van drie­hoeken, van welke zij ééne der zijden is, om alzoo de uitgebreidheid van een land of de lengte van een graad der middaglijn te kunnen bepalen, — in de ontleedkunde is zij het bovenste breede of afgeronde deel van een been, van eene spier of van eene holte in tegenoverstelling van het smal uitloopende deel, — in de kruidkunde is zij het onderste gedeelte van een orgaan, waarmede dit aan een ander orgaan is vastgehecht, — in de krijgskunde is zij de wél versterkte plaats of l{jn, van waar de operaties tegen den vij­and uitgaan , enz. (zie ook Basement en Bases).