Ave, “wees gegroet” was een gebruikelijk woord bij de oude Romeinen, hetwelk ook thans nog gevonden wordt in het “Ave Maria,” de eerste woorden van een gebed der Roomsch-Katholieken. Dit gebed is zamengesteld uit de woorden, welke als die van den engel Gabriël en van Elisabeth in den Bijbel zijn opgeteekend. Het is reeds in het laatst der 6de of in het begin der 7de eeuw door paus Gregorius I voorgeschreven aan de priesters en werd door deze op den vierden adventzondag onder de mis gebeden.
In de 11de eeuw werd het door de leeken gebruikt tegelijk met het “Onze Vader,” - een gebruik, dat tegen het einde der 12de eeuw de Kerkelijke bekrachtiging ontving. Door paus Johannes XXII werd in 1326 voorgeschreven, dat de geloovigen dat gebed 3-maal moesten uitstorten, waartoe de klok het teeken gaf. De Roomsch-Katholieken bidden het “Ave Maria” volgens den rozenkrans; voor dit gebed zijn de kleine, en voor het “Onze Vader” de groote kralen bestemd. Eene herhaling van dat gebed tot 150-maal toe draagt den naam van Psalterium Mariae, omdat ook het aantal psalmen 150 bedraagt. Aan het “Ave Maria” wordt door de Roomsch- Katholieken groote kracht toegekend. Dit gebed wordt ook wel Engelgroet (Angelica salutatio) genoemd.
