Engel, afkomstig van het Grieksche woord ἄγγελος (bode), noemt men in den Bijbel een afgezant van God aan de menschen. Volgens het Oude Testament stonden de helden der Israëlietische geschiedenis, zooals Abraham, Jacob, Mozes enz., door middel van engelen in betrekking tot het Opperwezen, en in het Nieuwe Testament komen de engelen voor als dienaren van Christus en van zijn Koningrijk.
Langzamerhand ontwikkelde zich de voorstelling van een uit engelen bestaanden hofstoet des Allerhoogsten, welke den oorspronkelijken sterrennaam van „Hemelsche heerscharen” ontving. Aan het hoofd dezer krachten, magten en heerschappijen stonden de 7 aartsengelen (Michaël, Gabriël, Raphaël enz.), terwijl ook de cherubijn en de seraphijn tot de engelen gerekend werden. Deze voorstelling bleef bij de Christenen voortduren, terwijl slechts de vraag geopperd werd, of de engelen zuiver-geestelijke wezens of met een lichthulsel omkleed waren.
De vereering der engelen, op het Concilie te Laodicéa in de 4de eeuw als afgoderij verworpen, is later tegelijk met de aanroeping der Heiligen weder in gebruik gekomen en op het 2de Concilie te Nicaea (787) goedgekeurd. De scholastieke godgeleerden der middeleeuwen hielden zich ijverig bezig met den val der engelen, als dien der eerste menschen voorafgaande, en handelden daarbij over den aard, den toestand en de bezigheden der engelen. Deze werden beschreven als reine, maar geschapene, onzigtbare geesten, die zich echter zigtbaar konden vertoonen, terwijl zij, in weerwil van hunne hooge volkomenheid, vatbaar waren voor de zonde. Zij, die aan de verzoeking weêrstand boden (goede engelen), werden in het goede bevestigd, — zij, die bezweken (booze engelen), tegelijk met hun opperhoofd (den Duivel) voor eeuwig verdoemd. God beschermt door middel zijner goede engelen de Kerk en de geloovigen.
Nadat de Hervorming de vereering der engelen wederom als afgoderij veroordeeld had, kwam al spoedig in de voorstelling dier geesten eene wijziging. Het Rationalismus gaf den naam van engelen aan de zielen van gestorvene vromen, die de talrijke werelden der matelooze ruimte bewoonden, terwijl het Suprarationalismus hen nog altijd aanmerkte als hoogere wezens, die een geheimzinnigen invloed hadden op de lotgevallen der stervelingen. De oorspronkelijke Bijbelsche voorstelling van engelen, als door God gezondene verkondigers van zijne openbaring, is derhalve verloren gegaan, al valt het niet te ontkennen, dat de orthodoxie zooveel mogelijk tot dat geloof zoekt terug te keeren.
