Anjou, eene voormalige provincie in het noordwestelijk gedeelte van Frankrijk, door Maine, Bretagne, Poitou en Touraine omgeven, telde op 140 □ geogr. mijlen omstreeks 400.000 inwoners en vormt thans het geheele departement Maine-Loire en een klein gedeelte van de departementen Indre-Loire, Mayenne en Sarthe.
De hoofdstad was Angers. Het was aanvankelijk door de Andegaven bewoond en werd door de Romeinen veroverd. Later heerschten hier graven, wier geslacht in 1060 met Gotfried II Martel is uitgestorven. Vervolgens kwam het land door aanhuwelijking aan de Engelsche kroon, maar keerde reeds in 1204 tot Frankrijk terug. Koning Lodewijk IX beleende daarmede achtereenvolgens twee van zijne broeders, en de tweede van deze, Karel, graaf van Provence, werd vervolgens koning van Napels en stamvader van het oudere huis van Anjou. Zijne kleindochter Margaretha bragt het graafschap ten huwelijk aan Karel van Valois. een broeder van Philippus II van Frankrijk, die het tot eene pairie verhief (1297). Beider zoon werd koning van Frankrijk, zoodat Anjou weder met de kroon vereenigd werd. Jan II herschiep het in een hertogdom en schonk het aan zijn tweeden zoon, die als Lodewijk I koning van Napels en stamvader van het jongere huis van Anjou werd. Het hertogdom behoorde nu aan de koningen van Napels totdat het na den dood van René II (1481) door Lodewijk XI in bezit genomen en duurzaam met de Fransche kroon vereenigd werd. Na dien tijd voerde gewoonlijk een prins van Frankrijk den titel van hertog van Anjou. Wij zien hiervan voorbeelden in Hendrik III vóór zijne troonsbeklimming, in zijn broeder Frans van Alençon, en eindelijk in Philippus den tweeden zoon van den Dauphin, den kleinzoon van Lodewijk XIV, en in 1701 in Philippus V koning van Spanje.
