Ahorn (acer) is de naam van een plantengeslacht, dat uit boomen en heesters bestaat en met eenige buiten ons werelddeel groeijende geslachten de familie der acerineën vormt. Men raadplege, wat wij op dien familienaam hebben aangevoerd.
Wij geven hier de afbeeldingen van takjes van den:
Eschdoorn-ahorn (a. pseudoplatanus L., fig 1, op 1/3 der natuurlijke grootte). Deze boom, die wel eens 30 Ned. el hoog en hooger wordt, heeft 5-lobbige, ongelijk gezaagde bladeren, die van boven donker groen en van onderen zeegroen zijn, hangende bloemtrossen (a) en afstaande vruchtvleugels (b). Men vindt hem bij ons in Gelderland, in den Haarlemmermerhout, in het Haagsche bosch, bij Alkmaar enz.
Acer platanoïdes L. (fig. 2, op de helft der natuurlijke grootte) met 5- tot 7-lobbige bladeren (b), puntige lobben en opstaande bloemtrossen (a), terwijl de vruchtvleugels waterpas zijn uitgespreid (c en d). Deze soort wordt niet zoo hoog als de voorgaande. Zjj wordt in Duitschland aangekweekt.
Kleinen ahorn ofveld-ahom (a. campestre L., fig. 3 op de helft der natuurlijke grootte) met kleine bladeren, stompe lobben, opstaande bloemtrossen en waterpas afstaande vruchtvleugels. Hij wordt zelden hooger dan 10 Ned. el. Hjj groeit in het graafschap Zutphen, bij Harderwijk, in den Haarlemmerhout, in de duinen bjj 's Hage enz.
Suiker-ahorn (a. saccharinum L., fig. 4 op 1/2 der natuurlijke grootte) met hartvormige, drielobbige, diep ingesnedene bladeren en overhangende bloemtrossen. Hij groeit in Noord-Amerika en levert er uit zijn sap eene aanzienlijke hoeveelheid suiker. Men verkrijgt deze op eene zeer eenvoudige wijze. Men boort niet ver boven den grond een gat in den stam, plaatst hierin eene buis van vlierhout en laat het sap in een bak loopen. Het sap wordt uitgedampt tot de dikte van siroop.
Men giet deze in vormen, waarna zij van zelf tot eene harde, bruinachtig roode suiker verstijft. Deze kristallisatie geschiedt in den tijd van een etmaal. De vormen, die de gedaante van een grooten trechter of van een kegel hebben, staan met de punt naar beneden, en men maakt na verloop van 24 uren een stop aan die punt open om de ongekristalliseerde siroop in een onderstaanden pot te laten wegloopen. Daarna wordt het suikerbrood uit den vorm genomen en in eene droogkamer gebragt. Om daaraan eene witte kleur te geven, bedekt men in den vorm zijn breed grondvlak met natte klei. wier vochtigheid door den geheelen kegel heendringt en de siroop medesleept. Ook kan men de ahorn-suiker, even als de rietsuiker, door middel van beenderenkool raffineren. Men ziet, dat het geheele bedrijf — namelijk de bereiding van ahorn-suiker — zeer weinig omslag veroorzaakt en bijkans geen gereedschap vereischt, zoodat ieder, die slechts boomen genoeg ter beschikking heeft, er zich gemakkelijk mede bezig kan houden. Volwassene boomen geven in de Vereenigde Staten jaarlijks gemiddeld 8 pond suiker, — enkele boomen wel eens 10 pond. Men verzamelt het sap in de maanden Februarij en Maart, — in de volgende maanden is de hoeveelheid sap geringer en het bevat ook minder suiker. Dat men van dit sap ook bier en azijn kan bereiden, zullen wij naauwelijks behoeven te zeggen.
