Abd-ur-Rahman, sultan van Fez en Marokko, werd geboren den 28sten November 1778. Hij had in 1794 zijn vader moeten opvolgen, maar zag zich van dat voorregt beroofd door zijn oom Mulei-Suleiman, zoodat hij eerst na den dood van dezen (1823) den troon besteeg.
Aanvankelijk voerde hij oorlog met de bergbewonende stammen van zijn rijk, en later zag hij zich in ongelegenheden gewikkeld met bijna alle zeevarende natiën van Europa — vooral wegens de geweldenarijen van de zoogenaamde Rifpiraten. Hjj zag zich een geruimen tijd door de dweepzucht van zijne onderdanen gedwongen, een bondgenoot van Abd-el-Kader te wezen, en toen de Maarschalk Bugeaud in 1854 aan de Isly hunne benden vernietigd had en vervolgens de grensscheiding tusschen Marokko en Algerië bepaald was, dreigde hem een nieuw gevaar. Zijn bondgenoot verleidde vele stammen tot afvalligheid en verborg zijn voornemen niet, om den Marokkaanschen troon te beklimmen. Wij weten, dat hij zich aan de Fransche troepen moest overgeven, en hierdoor werd het gezag van Abd-ur-Rahman gered. Deze werd niet lang daarna door binnenlandsche onlusten bemoeijelijkt, en een nieuwe oorlog met de zeevarende mogendheden van Europa scheen onvermijdelijk. Vóór het uitbarsten van dezen stierf hij (1859).
