Abd-ul-medsjid, de 31ste sultan van Turkije, de 28ste sedert de verovering van Konstantinopel, de oudste zoon van Mahmoud II, dien hij den 1sten Julij 1839 opvolgde, werd den 23sten April 1823 geboren. Toen hij de regering aanvaardde, was het Turksche leger door de Egyptische benden geslagen, en Ibrahim-pasja bedreigde Konstantinopel.
De tusschenkomst der Europesche mogendheden handhaafde de onafhankelijkheid van het Turksche rijk. Aangespoord door zijne moeder, ondernam Abd-ul-Medsjid de hervorming van den staat. Hij vaardigde een belangrijk manifest uit (den Hatti-sjerif van Gulhane, 3 November 1839), waardoor aan alle volkeren en aan de belijders van elke godsdienst vrijheid en gelijkheid werd toegezegd. De uitvoering zijner goede voornemens leed echter meestal schipbreuk op de stijfhoofdigheid der Turken. Tevens zag de Sultan zich voortdurend in binnen- en buitenlandsche moeijelijkheden gewikkeld. Tegen het einde van 1850 vorderden Oostenrijk en Rusland de uitlevering der Poolsche vlugtelingen, doch de Sultan, vertrouwende op eene Engelsche oorlogsvloot, die naar den Bosporus was gestevend, antwoordde met eene weigering. Naauwelijks was hij (1853) door het sluiten van den vrede aan eenige ongelegenheden met Oostenrijk ontkomen, toen Rusland, wegens het bezit der heilige plaatsen te Jeruzalem, het Oostersche vraagstuk — dat van den „zieken man” — te berde bragt. De Sultan gedroeg zich met waardigheid bp de onstuimige eischen van vorst Mensjikof. Nadat de strijd met Rusland in 1856 geëindigd was, gaf de Sultan zich op zijn nieuw kasteel Dolma Bagdsje aan de grootste verkwistingen over, zoodat de schatkist zich weldra in den treurigsten toestand bevond. Er werd eene zamenzwering tegen hem ontdekt, — in Syrië werden ongehoorde gruwelen gepleegd (1860), — en er ontstonden onlusten in Albanië, in Herzegowina en in Montenegro. Te midden van al die verwikkelingen kwijnde Abd-ul-Medsjid weg en stierf op den 25sten Junij 1861.
