Dit is de term, dien men wel eens hoort gebruiken, als men ’t over Chinezen of Japanners heeft. Zoals jullie onder China hebt kunnen lezen, hebben deze volken eeuwen lang in een soort van afzondering geleefd.
Eerst in de vorige eeuw is daar een einde aan gekomen.Beide rijken hebben zich toen voor het wereldverkeer opengesteld en vooral Japan heeft zich snel tot een op West-Europese leest geschoeiden staat ontwikkeld.
Vele Chinezen en Japanners verlieten hun dicht bevolkte vaderland, om elders, vooral in de Engelse en Nederlandse koloniën en in Amerika, een bestaan te veroveren. Hier namen ze al spoedig door hun ijver, zakeninzicht en zuinigheid een belangrijke plaats in en verdrongen vaak blanken uit hun betrekkingen.
De vrees voor dit gele gevaar bestaat allang. Een van de eersten, die met nadruk erop gewezen heeft, is zonder twijfel de laatste Duitse keizer geweest, die ietwat toneelmatig voor een „gele” invasie vreesde. Toch beginnen — minder romantisch — ook anderen langzamerhand een gevaar in die Chinezen en Japanners te zien, die hetzelfde werk, met dezelfde bekwaamheid, maar veel goedkoper verrichten dan zij. Zo wordt er thans meer van ’t „gele gevaar” gesproken. In Amerika heeft men er maatregelen tegen genomen door de immigratie van de Chinezen en Japanners zo goed als of geheel onmogelijk te maken.
Ook denkt men bij de woorden „gele gevaar” wel aan de, vooral voor Engeland en Nederland zo gevaarlijke, politiek van Japan, waarbij het eerst door zogenaamde vreedzame penetratie — door de belangrijkste leverancier in de koloniën te worden — vasten voet wil krijgen in de koloniën, om daarna het binnengedrongen gebied ook staatkundig te bezetten.
Gele ras is een populaire term voor de bewoners van Oost-Azië en dan meestal nog speciaal voor de Chinezen en Japanners.
In de eerste plaats is de benaming „geel” sterk overdreven, zoals jullie zelf allemaal direct kunnen zien bij de vele „pinda-Chinezen”, die soms onze straten sieren.
En ras is hier helemaal niet op zijn plaats, want onder ’t „Gele Ras” rekent men nooit de Tibetanen, de herdersvolken van de Siberische toendra’s en van de veel zuidelijker gelegen steppen, die allemaal met de Chinezen en Japanners tot de Mongolen behoren. En of men de Mongolen een ras mag noemen, is eigenlijk ook nog een niet geheel opgeloste vraag.
Onder China en Japan vertellen we jullie meer over deze merkwaardige volken.
