in de oostersche talen Thadmor (gelijk nog heden de ruïnen heeten), oude stad, lag in een oase der Syrische woestijn, onder 34° 18' N.B. en 55° 40' O.L. van Ferro. Volgens de overlevering stichtte Salomo P. als voorpost tegen de arabische horden en als stapelplaats voor den handel tusschen de Middellandsche zee en de Euphraatlanden.
P. komt onder dezen naam voor het eerst voor in de oorlogen van Antonius tegen de Parthen (sedert 41 v. Chr.). Nadat het in de oorlogen van Traianus bijna verwoest was, liet Hadrianus het weer herstellen en veranderde den naam in Hadrianopolis. Onder Caracalla werd het (omstreeks 212) rom. kolonie; vervolgens stichtte daar een inheemsch senator Odenathus (zie Odainath) een heerschappij; hij viel bij een oproer en werd opgevolgd door zijn zonen Hainan en (na diens vroegtijdigen dood, 255) Odenathus II. Deze werd de schepper van het Palmyreensche rijk, dat zich in zijn grootsten bloei uitstrekte tot Klein-Azië en Egypte. In de oorlogen der Romeinen tegen de Perzen koos hij de partij van Rome, kreeg van Valerianus en Gallienus den titel Consularis (258) en voerde na de gevangenneming van Valerianus (260) onder den naam van koning der koningen verder op eigen hand den oorlog.
Nadat hij 265 tot Gtesiphon aan den Tiger zegerijk voortgerukt was, werd hij 267 vermoord en liet de regeering na aan zijn beroemde gemalin Batzebina, die zich met den griekschen naam Zenobia (zie ald.) noemde. Deze weigerde Rome’s opperheerschappij te erkennen en werd na dapperen tegenstand door keizer Aurelianus overwonnen; de hoofdstad werd verwoest, het rijk verviel. Diocletianus en later Julianus zochten de stad weer te herstellen; zij werd nog eens 744 door de Arabieren verwoest. De zeer moeilijk toegankelijke ruïnen zijn eerst 1678 door den Engelschman Huntington gevonden en 1751 door Wood en Dawkins doorzocht en beschreven. De overblijfselen, die tot de fraaiste •en meest grootsche-der oudheid behooren, getuigen van hoogen bloei.
