p, de 16de letter van ons alphabetj de 12de medeklinker. Het letterteeken P. is bij de Romeinen ontstaan uit den door de Grieken oorspronkelijk gebruikten, eenigszins veranderden semietischen vorm; bij de Grieken zelf ontstond uit dien vorm het teeken J [, terwijl zij het romeinsche teeken P voor r gebruikten.
De P is een lipletter en behoort daaronder tot de ontploffingsgeluiden; bij de vorming van de P stroomt de door twee spraakwerktuigen (de onder- en de bovenlip) tegengehouden lucht bij het openen van de mondbuis eensklaps met een plof naar buiten. P staat als afkortingsteeken op rom. inscripties, handschriften enz. voor Publius, Populus, Pontifex, Proconsul; in d. nieuw, tijd kort men ook wel woorden als Paus, Pastor, Pater, Professor enz. op deze wijze af. In citaten beteekent p pagina, in de scheikunde is P het scheikundig teeken voor Phosphor. Op de keerzijde van oude fransche munten beduidt een P: geslagen te Dijon.
