(van lat. litera of littera) letterklank en letterteeken (bet lat. woord is afgeleid van het werkwoord linere, besmeren; zie Schrift), het geschreven teeken voor een afzonderlijken klank; vandaar noemt men een schriftsoort, die alle afzonderlijke klanken door zulke teekens aanduidt, letterschrift, ter onderscheiding van een schriftsoort, die verschillende klanken (lettergrepen of geheele woorden) door een enkel teeken voorstelt, zooals zulks b.v. in het oudste egyptische schrift (de Hiëroglyphen, zie ald.), in het chineesch enz. geschiedt. Zelfs in de grieksche oudheid hebben niet alle stammen met letters, maar sommige ook met een eigenaardig syllabenschrift geschreven.
Het aantal letters, wier gezamenlijke reeks men alphabet noemt, is in de onderscheiden talen zeer verschillend, maar ook het rijkste alphabet drukt toch niet alle bestaande klankschakeeringen, maar meestal slechts het grove klankverschil uit, zoodat door een zelfde L. verschillende onderscheiden klanken worden aangeduid, zooals b.v. de drie verschillende e-klanken in het woord gelezen. Men onderscheidt voorts de letters in klinkers en medeklinkers; een klinker is een ondeelbare, gelijkmatige klank, die op zichzelf kan worden uitgesproken; een medeklinker daarentegen het kortstondig dof geruisch (aan het begin of het eind van een woord of van een lettergreep), een letter, die alleen met 'behulp van een klinker kan worden uitgesproken. Zie voorts het artikel Schrift.
