spaansch dichter en schilder, geb. omstreeks 1570 te Sevilla, was omstreeks 1607 te Rome, waar hij zijn vertaling van Tasso’s Aminta uitgaf. Hij had zich derwaarts begeven om zich in de schilderkunst te oefenen, in welke hjj spoedig naam maakte.
Bij zijn terugkeer in Spanje werd hij stalmeester van koningin Isabella en sleet zijn verdere levensdagen in de residentie, waar hij in 1641 overl. J. was meer verzenmaker dan dichter. Zijn gedichten werden herhaaldelijk uitgegeven. Als schilder behoorde hij tot de florentijnsche school en vooral zou hij in het portret hebben uitgemunt. In ÿjn vrije vertaling van Lucanus’ Pharsalia vervalt hij gedurig tot gongorismen (zie Gongora y Argote), dat hij tevoren in zijn Discurso poélico sterk had afgekeurd. Verder vervaardigde hij een groot oorspronkelijk dichtwerk: Orfeo (Madrid 1624) en een aantal lyrische gedichten in den trant van Herrera. Zijn voornaamste werken zijn opgenomen in de „Biblioteca de autores espanoles” (dl. 42, 1857).
