geb. 25 Dec. 1756 te Benevento, was pauselijk legaat in Duitschland (1786—94) en Portugal (1795—1801); sedert 1801 kardinaal. Naar Rome teruggekeerd, werd hij in 1806 staatssecretaris en vaardigde na het binnenvallen in den Kerkelijken staat in 1809 de banbulle tegen Napoleon I uit.
Tengevolge daarvan in de vesting Fenestrelle gevangen gezet, zette hij met Consalvi in 1813 paus Pius VII aan tot verwerping van het pas met Frankrijk gesloten concordaat. In 1814 in vrijheid gesteld, snelde hij met Pius VII naar Rome, waar hij, door den paus tijdens Consalvi’s afwezigheid met de leiding der binnenlandsche politiek belast, het herstel der oude toestanden, der Jezuïetenorde, der Inquisitie e. a. inleidde en met kracht tegen de Carbonari optrad. In 1815 maakte hij de vlucht van Pius VII voor Murat naar Genua mede, na vooraf een Giunta di Stato, die in de plaats van den paus regeeren zou, te hebben ingesteld. Onder Leo XII (1830) werd hij bisschop van Ostia en Velletri. Hij1 overleed 19 'April 1844 te Rome. Zijn in gedwongen ledigheid geschreven werken zijn gewichtige bronnen voor de geschiedenis van zijn tijd.
