bn. bw. (-er, -st), niet vermedep kunnende worden : het was onvermijdelijk elkaar soms te ontmoeten; het onvermijdelijk gevolg der dwalingen; met een onvermijdelijken ondergang bedreigd; (zelfst.) zich in het onvermijdelijke schikken;
— bw. zonder dat hetgeen waarvan sprake is kan vermeden worden: hij ware onvermijdelijk neergetuimeld, als ik hem niet gegrepen had. ONVERMIJDELIJKHEID, v.
