bn. niet geschonden kunnende worden, onverbreekbaar: de wetten zijn onschendbaar; het briefgeheim is onschendbaar; onschendbare onzijdigheid, waaraan men zich verplicht rekent niets te kort te doen;
— (van pers., als rechtst.) de koning is onschendbaar, kan voor zijn regeringshandeling niet ter verantwoording worden geroepen. ONSCHENDBAARHEID, v.
