KANTIG, bn. bw. (-er, -st), hoekig, scherp behouwen; (fig.) zijn karakter, zijne persoonlijkheid was te kantig (te hoekig, te scherp), om zich vele vrienden te maken;
— (gew.) eene kantige meid. flink, aardig, netjes en zindelijk;
— fustig (van wijn), naar het vat smakende, beschimmeld;
— korstig. KANTIGHEID, v.