Wat is de betekenis van Kantig?

bn. bw. (-er, -st); 1. scherpe kanten, ribben hebbende : kantige steentjes; een kantig uitsteeksel; — soms : scherp begrensd ; — (fig.) zijn karakter, zijn persoonlijkheid was te kantig (te hoekig, te scherp), om zich vele vrienden te maken; 2. (gew.) kloek, fiks; een kantige meid, flink, aardig, netj...

hoekig, skerp.

adj., kantich; — maken, bikantsje.

kantig, hoekig.

bn. (hoekig, scherp).

bn. en bw. (-er, -st) 1. Eig. hoekig: -e stukjes steen. 2. Metf. scherp: een karakter. Syn. ➝ hoekig.

bn. en bw. (—er, —st), scherpe kanten, ribben hebbend: kantige steentjes; een — uitsteeksel; soms: scherp begrensd; (fig.) zijn karakter, zijn persoonlijkheid was te — (te hoekig, scherp), om zich vele vrienden te maken; bw., met scherpe omtrekken: de gebeurtenissen tekenen zich nergens — af; ook in gunstige zin: een...

KANTIG, bn. bw. (-er, -st), hoekig, scherp behouwen; (fig.) zijn karakter, zijne persoonlijkheid was te kantig (te hoekig, te scherp), om zich vele vrienden te maken; — (gew.) eene kantige meid. flink, aardig, netjes en zindelijk; — fustig (van wijn), naar het vat smakende, beschimmeld; — korstig. KANTIGHEID, v.

Kantig, bn. en bijw. (-er, -st), zijdig, hoekig, scherp behouwen; fustig (van wijn), vaatsch; beschimmeld, korstig.