pand - elk der aan elkaar genaaide of gebreide delen van kleding. De borst wordt bedekt door het voorpand, de rug door het achterpand, rugpand, rugstuk of de rug. Jassen en jurken hebben geen achterpand, maar een achterlijf.

Eene zaak, die door een schuldenaar aan zijn schuldeischer wordt in handen gesteld, tot zekerheid van de betaling der schuld. In de rechtstaal bedient men zich van pand of hypotheek, naar gelang het een roerend of een onroerend goed betreft; onderpand wordt in het dagelijksch leven zoowel het een als het ander genoemd. Figuurlijk is het alles, wat tot bewijs of tot waarborg strekken moet, dat, hetgeen men zegt of belooft, waar is of nagekomen zal worden; het onderscheid tusschen de woorden komt dan hierop neer, dat onderpand sierlijker is. Ik schenk u dit tot onderpand mijner trouw. Een pand van liefde en trouwe.

pand - zelfstandig naamwoord

1. deel van een kledingstuk
♢ op de panden van zijn jas zat modder
2. waar je in kunt wonen of werken
♢ het pand is in de Vondelstraat

Zelfstandig naamwoord: pand
het pand
de panden
het pandje

Synoniemen
gebouw