Welfen heetten ook de aanhangers van de zelfstandigheid van Hannover na de annexatie van 1866. In sommige deelen van het land bleef hun aanhang zeer sterk. In 1867 beproefden zelfs vroegere Hannoveraansche officieren een z.g. Welfenlegioen te vormen, een onderneming, in Nederland en Zwitserland verhinderd; daarop zonder succes in Frankrijk op touw gezet.
Tot bestrijding der Welfische propaganda, door den verdreven George V van Oostenrijk uitgevoerd, gebruikte Bismarck diens in beslag genomen vermogen (het z.g. Welfenfonds), maar Wilhelm II gaf dit in 1891 aan den zoon van genoemden koning terug. De Welfische partij, officieel heetend Duitsch-Hannoveraansche Rechtspartij, verbond zich later met particularisten in andere staten tot een Duitsche Rechtspartij, die een statenbond in het rijk wenschte, zonder overwicht van Pruisen. Ook tegenwoordig bestaat zij als Nederduitsche volkspartij.
