Methodisme - religieuze en kerkelijke richting in het Protestantisme, die ten aanzien van het geestelijke leven een zekere methode volgt. Deze wordt vooral toegepast op de bekeering, die als het centrale feit wordt beschouwd en wordt geacht een bepaald verloop te hebben, dat bij allen ongeveer hetzelfde is en dezelfde verschijnselen vertoont. Hierbij valt de nadruk op het bewuste leven en hierin op wil en gevoel. Het ligt voor de hand, dat het m. past voor bepaalde soorten en groepen van menschen en minder in de groote volkskerken dan in de kleine vrije kerken of kringen op zijn plaats is.
Vooral in Engeland en N.-Amerika heeft het m. vaste vormen aangenomen in de kringen der Methodisten, gevormd door John en Charles Wesley en George Whitefield te Oxford sedert 1729. Het Piëtisme is veelszins aan het m. verwant, met dit verschil, dat het eerste meer op den enkele het laatste meer op de gemeenschap is gericht en het eerste bepaaldelijk in de Luthersche, het laatste in de Gereformeerde kerken zich vertoont. Men vindt het m. zeer sterk in verschijnselen als het Leger des Heils en de Opwekkings-, Gemeenschaps-, of Heiligingsbeweging. — Methodistisch staat naast of tegenover intellectualistisch en moralistisch, b.v. in de wijze van prediking en pastoralen arbeid van predikanten, waarbij niet op gevoel of wil, maar respectiev. op verstand en daad de nadruk wordt gelegd.
