meestal smalle strook grond langs een weg of pad. De begrenzing langs de weg noemt men binnengrens.
De buitengrens wordt gevormd door de begroeiing van de omgeving, een hek, een sloot of de bebouwing. Bermen beslaan in Nederland ca. 50 000 ha. en in België ca. 40 000 ha. Bermen worden door de eigenaar of beheerder van de weg onderhouden. In het verleden is het een tijdlang de gewoonte geweest de berm zeer vaak te maaien om het gras zo kort mogelijk te houden. Voor het onderhoud werd veelvuldig gebruik gemaakt van chemische bestrijdingsmiddelen. Dit strenge beheer leidde tot saaie, groene bermen, waarin slechts weinig plantesoorten gedijden.Vooral door het werk van de Wageningse hoogleraar P.Zonderwijk en de Werkgroep E6 van de Stichting Studie Centrum Wegenbouw heeft er in Nederland een belangrijke verandering in het bermbeheer plaatsgevonden. Het nalaten van bespuiting en het beperken van het aantal maaibeurten hebben tot een veel natuurlijker aanzien van de bermen geleid. Veel inheemse soorten wilde planten komen daardoor weer in de bermen voor. Daarmee zijn ook de levensmogelijkheden uitgebreid voor vele diersoorten (vooral insekten) die van die planten afhankelijk zijn. Uit het onderzoek bleek, dat de van nature in bermen voorkomende wilde planten slechts zelden onkruiden zijn. De landbouw heeft dus niets te vrezen van het minder intensieve bermbeheer.
In België zijn de bevoegdheden voor het wegbermbeheer versnipperd. Aanbevelingen die zijn opgesteld door het Ministerie van Openbare werken (voor de rijkswegen) en door de Vlaamse Executieve (voor gemeentewegen) worden echter bijna niet opgevolgd. In het Waalse Gewest is een decreet van kracht dat het gebruik van chemische bestrijdingsmiddelen in bermen die eigendom zijn van openbare instanties, in sterke mate beperkt.
Litt. P.Zonderwijk, De bonte berm (1979).
