Groeten is geritualiseerd lichamelijk communiceren op het ogenblik van elkaar tegenkomen of ontmoeten. Omdat aankomen vaak ook begroeten is, heeft het ceremoniële welkom veel weg van een vreugdevolle geboorte. Bij vertrekken nemen mensen soms droevig afscheid en in zekere zin lijkt het protocollair uitzwaaien op een uitvaart.
Bekenden kennen elkaars gewoonten. Handen schudden, kussen, omhelzen en zo meer. Al naar gelang de situatie heeft elk gebaar eigen regels. Een, twee of drie zoenen en in Japan, hoe diep te buigen? De ceremonie van begroeting vormt een vast onderwerp in etiquette boeken.
Voor onbekende personen is de ontmoeting soms riskant. Er wordt afstand bewaard, met de ogen bekijken beiden elkaar af en men houdt zich aan de regels van de ontvangende partij. Een reverence met neergeslagen ogen of juist niet? Anders gezegd: de ritualisering van het gebaar van elkaar treffen zit vol stille verwijzingen naar macht, hiërarchie, gender, gemeenschapsgevoel en vertrouwelijkheid. De lichaamstaal van begroeten lijkt afgesproken en is zoals het hoort. Zo lijkt de vuistgroet onder jongeren vluchtig maar voor hun identiteit is juist dit gebaar van belang.
De uitvaart van Hazes of het publiekelijke ontslag van een CEO is geregisseerd afscheid. Lichamelijke uitingen zijn snikken, gebogen hoofd, uitzwaaien en zo meer. In vergelijking met de meeste begroeting zijn afscheidsgebaren vaak bescheiden. Zo kan iemand ook met stille trom vertrekken of met de staart tussen de benen afdruipen.
Samenvattend, aankomen is op ordelijke wijze in de cirkel opgenomen worden. Het daarbij passende symboolgebaar omvat rituele elementen die verwijzen naar een aarzelend begin of feestelijke bevalling. Vertrekken en afscheid nemen is de kring verlaten zonder de bestaande orde al te veel te verstoren. Het rituele vaarwel heeft veel weg van een stille uitvaart. In de dagelijkse praktijk vragen zowel de begroeting als het afscheid zorgvuldigheid.