Hoewel in Nederland en ook wel in België veel thee wordt gedronken, is deze drank bij ons lang niet zo populair als koffie. Dit in tegenstelling tot de meeste Engelssprekende landen, waar thee beschouwd wordt als een nationale drank, die niet meer uit het dagelijkse leven is weg te denken.
Hoe sterk dat gevoel is moge blijken uit het feit, dat de liefde voor thee een van de oorzaken is geweest van de Amerikaanse Vrijheidsoorlog, die de Verenigde Staten losscheurde van Engeland.
De Engelse kolonisten in Noord-Amerika waren namelijk hoogst ontevreden over de zware belastingen die het moederland hief op de verkoop van thee in de Amerikaanse koloniën. Die ontevredenheid liep zo hoog dat een aantal kolonisten zich op een dag vermomde als Indianen en in de haven van Boston drie theeclippers buitmaakte. De lading van de schepen werd zonder pardon over boord gesmeten. Deze beroemde ‘Boston Tea Party’ was een van de eerste gebeurtenissen uit de Amerikaanse revolutie.
De inhoud van een pakje thee bestaat uit honderden gedroogde blaadjes. Ze zijn afkomstig van de theeplant, een groene heester die in wilde staat soms wel eens uitgroeit tot een onvervalste boom. Op theeplantages worden de planten echter zo behandeld dat ze zelden meer dan een meter hoog worden. Als de plant drie jaar oud is, kan de eerste thee-oogst worden binnengehaald. Daarbij worden alleen de bladknoppen en de zeer jonge blaadjes verzameld. Dat werkje komt voor rekening van de theeplukkers, die met kleine mandjes langs de rijen theeplanten gaan. In één seizoen kan een theeplant verscheidene keren geoogst worden.
Er zijn tegenwoordig talrijke theesoorten. Ze kunnen verdeeld worden in twee groepen: groene thee en zwarte thee. Beide theesoorten zijn afkomstig van dezelfde blaadjes; het verschil ontstaat pas tijdens de behandeling van de theebladeren na de oogst.
Blaadjes die bestemd zijn voor de vervaardiging van zwarte thee worden uitgespreid op grote platen en krijgen een of twee dagers gelegenheid te verwelken. Daarna worden ze gekneusd tussen zware rollen en vervolgens opnieuw uitgespreid. De gekneusde blaadjes beginnen nu te gisten en veranderen daardoor van kleur en smaak. Aan het gistingsproces wordt tenslotte een einde gemaakt door de blaadjes te verhitten. Vervolgens worden ze opnieuw door de rollen gevoerd waarna ze in een droogkamer van hun laatste vocht worden ontdaan. Daarna is de zwarte thee gereed om gesorteerd, verpakt en verscheept te worden.
Groene thee verschilt van zwarte thee slechts doordat ze geen kans heeft gekregen te gisten. Na gekneusd te zijn, verhuist ze onmiddellijk naar de droogkamers.
Theebladeren hebben de speciale eigenschap, dat ze gemakkelijk andere smaken en geuren opnemen en vasthouden. Van die eigenschap wordt gebruik gemaakt voor het vervaardigen van speciale theesoorten als jasmijnthee, viooltjesthee, enz. Tijdens het drogen worden daartoe over de theebladeren laagjes bloembladeren uitgespreid.
Thee wordt verbouwd in bijna alle landen van het Verre Oosten, waar de drank al eeuwenlang in hoog aanzien staat. Via het Midden- en Nabije Oosten verspreidde de thee zich over de rest van de wereld. In Europa werd de drank ongeveer 300 jaar geleden bekend.
Mensen die van thee houden, hebben vaak hun eigen manier van theezetten. Veel Engelsen bijvoorbeeld weigeren gebruik te maken van thee in zakjes doch blijven hun thee zetten door heet water te gieten op losse theeblaadjes.