Op een heldere, onbewolkte zomerdag lijkt de hemel op een blauwe stolp, die over de aarde is heengeplaatst. Eeuwenlang heeft de mens trouwens gemeend, dat de hemel inderdaad zo’n koepel was en dat de sterren gaten waren, waardoorheen een schitterend licht scheen.
Tegenwoordig weten we dat de hemel geen stolp is en evenmin een vast lichaam. Als we naar de hemel kijken, staren we in werkelijkheid slechts in de oneindigheid van de ruimte. Dat die ‘oneindigheid’ blauw lijkt, komt door de lucht, die de aardbol als een dikke mantel omgeeft. Die luchtmantel breekt en verstrooit de stralen van de zon op een dergelijke wijze, dat vooral het blauw uit dat licht ons oog treft. Als we voldoende hoog stijgen om boven de atmosfeer uit te komen, zal de hemel inplaats van blauw zwart lijken.
Het licht van maan en sterren wordt op precies dezelfde wijze verstrooid. Dat de hemel ’s nachts niet blauw ziet, komt echter, omdat dit licht aanzienlijk zwakker is dan dat van de zon.