digestie, het geheel van de veranderingen, die de genuttigde spijzen ondergaan. Het doel der S. is uit de verschillende voedingsmiddelen een sap te bereiden, dat in het bloed overgaande, in staat is de door het lichaam bij de stofwisseling geleden verliezen aan te vullen, en den groei te bevorderen.
De S. bij den mensch heeft in het algemeen het volgend verloop. Het voedsel, in den mond gebracht, wordt daar fijn gekauwd (zie Kauwen) en met speeksel vermengd (zie Speeksel). Vervolgens wordt het door de vereenigde bewegingen van tong, wangspieren en week verhemelte in de keel gebracht (zie Slikken), om van daar door den slokdarm in de maag over te gaan. Daar begint de vorming van de spijsbrij (chymus). Deze spijsbrij is een zuur reageerende, homogene massa; zij bevat de eiwitstoffen der spijzen, gezwollen en gedeeltelijk ontleed door de inwerking van het maagsap, de suikerhoudende stoffen in oplossing, het vet, voor het meerendeel er nog olieachtig uitziende, en een klein gedeelte der spijzen, dat wel fijngemaakt, maar nog niet ontleed is. Naar mate zij ontstaat, wordt deze spijsbrij door de spieren van den maagwand naar den portier en daardoor in den twaalfvingerigen darm gedreven, waar zij door prikkeling van het slijmvlies een verhoogde afscheiding van gal en buikspeeksel (het product der alvleeschklier) veroorzaakt. Door de inwerking van deze sappen wordt de spijsbrij geschikt gemaakt om het voedingsvocht, chylvocht (chylus, zie aldaar), te leveren, dat nu door de chylvaten van den dunnen darm opgezogen wordt.Het overschietende gedeelte wordt door de samentrekking der darmspieren (peristaltiek, zie aldaar) in den dikken darm gedreven, waar het een eigenaardige kleur en geur krijgt, meer en meer indikt en overgaat tot drekstoffen. In den endeldarm gekomen wordt dit onbruikbaar overschot periodiek door de aarsopening naar buiten gedreven (zie Stoelgang).
