ééns - Bijvoeglijk naamwoord 1. alleen predicatief: het ~ zijn/worden over tot een vergelijk komen ♢ Zij konden het er niet over eens worden. ♢ Zij waren het met elkaar eens geworden over de prijs van de auto. ééns - Bijwoord 1. op enigerlei tijd in het verleden. ♢ Eens was dat een rijke stad. ♢ Er was ...

eens - bijwoord, bijvoeglijk naamwoord 1. op een keer ♢ eens komt er een eind aan 2. nog één keer ♢ deze ruimte is eens zo groot als de vorige 3. dezelfde mening hebben ♢ we zijn het weer eens met elkaar 4. het goed vinden, ermee akkoord gaan ...

EENS, bw. éénmaal, één keer: ik zeg het maar eens; eens voor altijd (bij eene vermaning); — dat is eens, nu niet weer; — meer dan eens, dikwijls; — ik krijg nu eens van u (bij het spel), eenmaal den inzet zijt ge mij schuldig — ik heb [houd) eens op hem, hij heeft mijne wraak te duchten; — doe het eens waag het niet; — hij deed het examen in tweemaal, doch zijn broer deed het in eens; — de belasting in eens betalen; ik h...

zie Eendrachtig.

eens, - (argot), vermoeden, achterdocht.

achterdocht; vermoeden. De grandigers hebben eens op je.

(e:ns) [2de nv. van een] I. bn. van dezelfde mening : het (met iemand) (niet) zijn over iets; het met zichzelf niet zijn, tot geen beslissing kunnen’ komen; het met zichzelf worden. er toe besluiten. Syn. → eendrachtig. II. bw. 1. één keer, bij één gelegenheid : -in zijn leven; Piet deed zién eksamen in tweemaal, doch zijn broeder deed het in -. Gez. - en andermaal, bij herhaling ; is geens of geen -, één keer telt niet mee; voor...