Italiaans staatsman (Palermo 19 Mrt 1860), studeerde rechten en was reeds in 1886 hoogleraar te Messina, daarna te Palermo en ten slotte te Rome. In 1897 werd hij lid der Volksvertegenwoordiging en 6 jaar later minister van Onderwijs in het kabinet Giolitti (1905), van 1907-1909 was hij minister van Justitie en in 1914 wederom, nu onder Salandra, die hij in 1917 als eerste minister opvolgde.
In tegenstelling tot andere liberalen was hij reeds in 1914 voorstander van het meedoen van Italië aan Wereldoorlog I. Hij leidde nu de Italiaanse zaken in de moeilijkste jaren en was in 1919 te Versailles het hoofd der Italiaanse missie. Bij het opkomen voor Italië’s rechten op Fiume was hij buitengewoon populair. Toen ten slotte Italië zeer weinig voordelen bij de vrede behaalde, dwong een motie van wantrouwen hem tot aftreden (19 Juni 1919). Een half jaar later werd hij voorzitter van de Kamer. Hij bleef lid van de Kamer, toen Mussolini het bewind aanvaardde, omdat hij de nieuwe beweging met enige sympathie begroette en werd zelfs in 1924 herkozen.
Maar toen hij zich in 1925, na het geval-Matteotti, aan het hoofd van de oppositie in Palermo stelde, moest hij zich terugtrekken. In 1946 werd hij tot lid der Constituante gekozen en thans (Juni 1952) heeft hij nog zitting in de Senaat.
