beroemd Duits oriëntalist, een der stichters van de Göttinger school voor taalstudie (Nörten bij Göttingen 29 Jan. 1809-Göttingen 26 Juni 1881), sproot uit een Joods gezin doch ging tot het Christendom over. In 1826 promoveerde hij op een dissertatie, getiteld De Liguris.
Lange tijd leefde hij in benarde omstandigheden, tot hij in 1848 tot buitengewoon en in 1862 tot gewoon hoogleraar te Göttingen werd benoemd. Naast talrijke taalkundige werken, tekstuitgaven en vertalingen uit het Sanskrit, is hij door de beroemd geworden inleiding op de vertaling van de Pancatantra, waarin hij betoogde dat de meeste Europese sprookjes op Indische voorbeelden teruggaan, de grondlegger geworden van het vergelijkend sprookjesonderzoek (z sprookje).Bibl.: Griech. Wurzellexicon (2 dln, 1839-1842); Die Persischen Keilinschriften (Leipzig 1847); Die Hymnen d. Sämaveda (tekst, vertaling en glossarium, Leipzig 1848); Handb. d. Sanskritsprache (3 dln Leipzig 1852-1854); Pantschatantra: Fünf Bücher Indischer Fabeln, Märchen u. Erzähl, a. d. Sanskrit übersetzt (2 dln, Leipzig 1859); Sanskrit-English Dictionary (London 1866); Gesch. d.
Sprachwiss. u. Orient. Philologie i. Dtschl. (München 1869); van 1862 tot 1864 gaf hij het tijdschrift „Orient und Occident” uit. Vele kleine verhandelingen werden opgenomen in de „Kleinere Schriften von Th. Benfey” uitg. d. Bezzenberger met een biogr. door zijn dochter (Berlin 1890-1892).
