(mechanica) wordt als volgt gedefinieerd : werkt een zeer grote kracht gedurende zeer korte (te verwaarlozen) tijd, dan noemt men die kracht een stootkracht. We veronderstellen, dat de impuls van de kracht gedurende de tijd, dat hij werkt (d.w.z. de tijdintegraal van de kracht) eindig is; die eindige impuls noemt men de stoot.
Is de kracht gedurende de korte tijd t, dat hij werkt, constant, dan stelt het product S = K.t van de grootte van de kracht en de tijd t, gedurende welke de kracht werkt, de grootte van de stoot voor.
Is de kracht echter veranderlijk, dan is de stoot de tijdintegraal van de kracht over de korte tijd, dat de kracht werkt.
Wordt op een stoffelijk punt een stoot uitgeoefend, dan is de toeneming der hoeveelheid beweging van dit punt (ten gevolge van de invloed van de stootkracht) gelijk aan de stoot.
Worden op een stoffelijk stelsel enige stoten uitgeoefend, dan is de toeneming van de hoeveelheid beweging van het zwaartepunt van het stelsel gelijk aan de vectorsom der stoten. Hierbij wordt verondersteld, dat de gezamenlijke tijdsduur van de stoten nul is d.w.z. te verwaarlozen.
