of stok, blijkbaar een vertaling van het Oudfrans baston (stok, versregel), is een der namen, waarmede onze Rederijkers de gelijkluidende eindregel aanduidden, die in al de strofen van hun met de Franse ballades overeenkomende refreinen worden aangetroffen. Deze eindregel, door hen ook nog regel, stokregel, sluitvers, sluitrijm, keen egel enz. geheten, was doorgaans een spreekwoord of een spreukachtige bewering en maakte eigenlijk de leidende gedachte of titel van een refrein uit, weshalve hij dan ook bij wedstrijden als thema werd opgegeven.
Er waren trouwens stokken, die uit meer dan één versregel bestonden en anderzijds refreinen met twee stokken, die dan in de slotstrofe in elkaar vloeiden, zoals bijv. in Jan van den Dale’s beroemde Die Ure vander Doot, v. 1064 vlgg. (schema: a, b, a, b, a, b, ab).DR W. VAN EEGHEM
Lit.: Tijdschr. voor Levende talen XII (Brussel 1946), 95 vlgg.; Revue beige de Philologie et d’Hist. XXV (Bruxelles 1947), 691 vlg.
