(meerv. Serafim of Seraphim) zijn de met-zes-vleugels-uitgeruste geesten, die volgens Jes. 6: 2, 6 Gods troon omgaven, toen Hij zich aan de profeet openbaarde. Dezelfde benaming duidt ook de woestijnslangen in Num. 21:6 vv. aan, alsook de vurige slang waarvan sprake is in Jes. 14: 29; 30: 6.
Het Oude Testament legt een verband tussen de naam „Seraf” en het werkwoord saraf „branden, verbranden”. Deze „Serafijnen” zouden volgens de Christelijke traditie aldus worden genoemd om hun vurige liefde tot God en hun louterende inwerking op de mensen. In de Christelijke engelenleer werden de Serafijnen opgenomen als een der hoogste trappen onder de engelen.
