geeft beschutting tegen gevaren van de moderne oorlogsvoering. Volledige bescherming hiertegen is practisch onmogelijk.
Meestal beperkt men zich tot het maken van schuilkelders die bestand zijn tegen de scherfwerking van een brisantbom van 225 kg springend op een afstand van 12 m. Wordt een schuilkelder geëist, bestand tegen een voltreffer van 112 kg, dan is nodig een dekking van ca 1,4 m gewapend beton en een wanddikte van ca 1,20 m. Voorwaarden voor een goede schuilkelder zijn:a. brandvrije overdekking, die bestand is tegen instortingslast;
b. een goede nooduitgang.
Kleinere schuilkelders worden gemaakt van plaatstaal; practische toepassing vond in Engeland o.m. de Anderson-schuilplaats, van gegolfd plaatstaal vervaardigd, die aan 5 personen beschutting kon geven. Voor bescherming van het publiek kunnen grote schuilkelders worden ingericht in gebouwen, die in gewapend beton zijn geconstrueerd. Zij worden dan voorzien van kunstmatige ventilatie (1 m3 lucht inhoud per persoon) en van gasfilterapparaten ter bescherming tegen strijdgassen. In grote steden kunnen metrostations als schuilkelder gebruikt worden. Ook heeft men wel zwaar geconstrueerde schuilkelders of bunkers gebouwd met dekkingsdikte van 2-2,5 m, met een capaciteit van maximaal 4000 personen.
