Uruguays schrijver (Montevideo 1872 - Palermo 1917), verwierf grote bekendheid met een inleiding voor de Franse editie van Rubén Dario’s Prosas profanas, waarin hij zich met hart en ziel als „modernista” bekendmaakt (1899). Een jaar later publiceerde hij zijn essay Ariel, waarin hij de jeugd van Amerika toesprak en zich keerde tegen het utilitarisme, dat hij belichaamd zag in de V.S.
Dit boekje werd de leidraad voor het jonge Spaans Amerika. In 1909 publiceerde hij zijn hoofdwerk, Motivos de Proteo, waarin hij tot een formulering komt van zijn levensleer der persoonlijke transformatie, belichaamd in de woorden „reformarse es vivir”, en „el que no avanza, retrocede”. Deze beide werken stempelden hem tot de „Zuidamerikaanse Emerson”.Lit.: A. zum Felde, Crítica de la lit. uruguaya (Montevideo 1921).
