is het vertrek, waar de rechterlijke collegiën, de Hoge Raad, de Gerechtshoven en de Rechtbanken, beraadslagen. Van verschillende handelingen en beslissingen schrijft de wet voor, dat zij „in raadkamer” moeten geschieden; dit betekent niet, dat zij verricht of genomen moeten worden in dat vertrek, doch dat zij geschieden bij een gelegenheid, die geen „terechtzitting” is.
De wet legt de rechters de plicht op het geheim te bewaren omtrent de gevoelens, die in raadkamer over rechtsgedingen door hen of hun mede-aanwezigen worden geuit (art. 28 R.O.); schending hiervan kan tot ontzetting leiden (art. 11 R.O.). Deze regel is in Nederland door een eeuwenlange traditie zo zeer verankerd in. de gemene rechtsovertuiging, dat men hem doorgaans ook aanneemt voor scheidslieden. Elders is dit geenszins in die mate het geval; een belangwekkende uiteenzetting der verschillende andere stelsels (openbare beraadslaging; openbaar gemaakt verslag der beraadslaging; openbaar gemaakt minderheidsgevoelen; afzonderlijke mededeling der rechterlijke gevoelens) vindt men in J. P. Fockema Andreae’s Het geheim van de raadkamer (1934).
Lit.: C. W. Star Busmann, Hoofdst. v. burg. rechtsvordering, nieuwe uitg. (1948), §§ 246, 247.
