quaestor van Pompeius (54 v. Chr.) in Spanje; maakte zich aldaar zeer gehaat door zijn hebzucht.
In 49 stond hij als volkstribuun aan de zijde van Caesar, las met Antonius in de senaat diens eisen voor (z Caesar), moest na de afwijzing naar Caesar vluchten, begeleidde hem naar Rome en later naar Spanje, waar hij als stadhouder bleef, doch zich aan zulke verregaande afpersingen schuldig maakte, dat er een samenzwering tegen hem gesmeed werd. Deze mislukte en Cassius nam wraak door nieuwe geweldenarij. Ten gevolge van een soldatenoproer onder de quaestor Marcellus zag hij zich met twee trouw gebleven legioenen in de bergvesting Ulia opgesloten. Hij verkreeg echter vrije aftocht en scheepte zich in met zijn troepen, doch kwam bij een schipbreuk aan de mond van de Iberus (Ebro) om het leven (47 v.
Chr.).
