Italiaans politicus (Genua 26 Mrt 1893), studeerde te Turijn rechten en theologie, werd in 1918 journalist aan de (socialistische) Avanti en sloot zich vervolgens aan bij de communistische partij, waarvan hij in 1922 lid van het Centraal Comité werd. In 1926 week hij uit voor het Fascisme, eerst naar Parijs, later naar Moskou, waar hij sinds 1931 een der secretarissen van de Komintern was.
In 1944 keerde hij naar Italië terug, om als leider van de nu weer legale communistische partij op te treden. Hij werd minister zonder portefeuille in het kabinet-Badoglio, vicepremier in het kabinet-Bonomi en in 1945 minister van Justitie in de regeringen-Parri en -De Gasperi. Nadat in 1947 de communisten uit de regering waren getreden, voerde hij een heftige oppositie. Op 14 Juli 1948 werd hij ernstig gewond bij een aanslag, hetgeen verwoede agitatie van zijn partijgenoten en bloedige onlusten tot gevolg had. In Nov. 1950 vertrok hij, na een hersenoperatie, voor herstel naar de Sovjet-Unie. Hij keerde reeds eind Febr. 1951 terug, om de leiding zijner partij weer op zich te nemen, in verband met het daar dreigende splitsingsgevaar.
