Russisch fabeldichter, een zoon van Duitse ouders (Jenotajewsk, Astrakan, 16 (5) Jan. 1745-Smyrna 31 (20) Mrt 1784), trok met zijn vader in 1755 naar St Petersburg. Aanvankelijk studeerde hij in de geneeskunde, maar begaf zich weldra in krijgsdienst en nam, nadat hij enige veldtochten had bijgewoond, in 1769 zijn ontslag.
In 1782 werd hij consul-generaal te Smyrna, waar hij tot zwaarmoedigheid verviel en overleed. Hij was de voorloper van de echt-Russische fabeldichter Krylow. Zijn fabelen en vertellingen, die veel overeenkomst hebben met die van La Fontaine, verschenen gedurende zijn leven van 1778-1781, zonder naam van de schrijver; ze zijn eerst na zijn dood met zijn naam uitgegeven (3 dln, 1791) en later meermalen herdrukt. Tot de beroemdste kunnen wij rekenen de fabel, waarin hij een filosofisch jongeling bespot, die, in een sloot gevallen, een touw toegeworpen krijgt, maar hiervan geen gebruik wenst te maken, alvorens zich filosofisch rekenschap te hebben gegeven, wat een touw eigenlijk is.
Tot de beste uitgaven behoren die van Smirdin (Petersburg 1847) en die van J. Grot (met de brieven van de dichter, Petersburg 1873).
