kunst van het schikken van bloemen in Japan volgens traditionele regels die door verschillende scholen zorgvuldig zijn overgeleverd. Dit bloemenschikken eist een langdurige studie en kennis der Confucianistische filosofie met het oog op de daarmee samenhangende theorie van het actieve en passieve principe in de natuur.
Ikebana, zoals zij nog veelvuldig in Japan wordt beoefend, wordt in twee hoofdgroepen onderscheiden. Tot de eerste groep behoren de oude school (.Rikka) uit het begin der 15de eeuw alsmede de Tentchidjin ikebana, vroeg igde-eeuws en de nieuwe school, waartoe de Moribana en de Nagaire behoren. Een karakteristiek nieuwe richting is de Sögetsoerioe, in 1926 gesticht door Sófoe Tesjigahara.Lit.: Ikebana, The Art of Flowerarrangement (Tokyo 1944); Josua Gonder, The Floral Art of Japan (Yokohama 1899, vgl. Asiatic Transactions Vol. XVII Part II); F. T. Piggott The Garden of Japan (1892).
