is de beeldenwand, die in de kerken van de Byzantijnse ritus de altaarruimte afscheidt van het kerkschip, waar de gelovigen zich bevinden. Zij is zo hoog, dat het altaar van het schip uit niet te zien is, terwijl de zich in het midden bevindende deur tijdens het grootste gedeelte van de dienst gesloten blijft.
Zij is versierd met iconen, waarvan de deësis, Christus tussen Maria en Johannes de Doper, het hoofdmotief vormt. Hierbij sluiten aan apostelen, profeten, engelen en heiligen en wel zo, dat er gewoonlijk meer dan één rij iconen boven elkaar staan. De iconostase kwam aanvankelijk ook in het Westen voor.Lit.: P. Weber, Die Bilderwand (1927).
