Toen de Japanse goederen een steeds meer overheersende positie op de Nederlands-Indische markt gingen innemen (open-deur politiek), zag de Indische Regering zich genoodzaakt haar handelspolitiek te wijzigen. Zij ging over tot het voeren van een contingenteringspolitiek.
Maar eerst nodigde de Nederlandse Regering de Japanse uit tot een bespreking te Batavia om tot een handelstractaat, een reciprociteitsverdrag, te geraken (1934)* Nu Japan dat niet van zins was, werd de invoer van Japanse goederen ingekrompen en het aantal gevestigde importeurs beperkt. (Eind 1934). Nadat deze maatregelen in werking waren getreden, werden de onderhandelingen voortgezet. Aan Nederlandse kant werden zij geleid door mr G. H. C. Hart, directeur van Economische Zaken; voor Japan trad op de consul-generaal Y.
Ishizawa (1935_1937)* Bij de in 1937 gesloten Hart-Ishizawa overeenkomst aanvaardde Japan de nieuwe situatie; Nederland handhaafde de Japanse positie op het verlaagde peil van 15 pct, terwijl Japan de aankoop zou bevorderen van suiker, koffie, copra en kapok. Deze overeenkomst werd in 1938 aangevuld door de Van Mook-Kotani-overeenkomst.
