Duits rechtsgeleerde (Lönach 23 Nov. 1764 - Göttingen 15 Sept. 1844), studeerde te Göttingen, waar hij in 1788 hoogleraar en in 1819 „geheimer Justizrat” werd. Leerling van Johann Stephan Pütter (1725-1807), richtte ook hij zich, in de geest van Montesquieu, tegen de apriorisch-deductieve methode van het rationalistische natuurrecht en stelde het gewoonterecht, dat de volkswil uitdrukt, boven de wet.
Hiermee plaatste hij zich scherp tegenover de heersende opvattingen en werd een der voornaamste voorlopers van de Historische School in de rechtswetenschap.Bibl.: Philosophie des positiven Rechts (1798); Lehrb. d. Naturrechts und einer Philos, d. positiven Rechts (1809) ; Lehrb. d. jurist. Encyclopàdie (1811-1817); Beytrâge z. civilist. Bücher Kenntniss (2 dln I8Q8-’29).
Lit.: Landsberg, Gesch. d. deutschen Rechtswiss., 3. Abt. II, blz. 32 vv. ; H. S in ge r, Zur Erinn. an G. H., in : Grünhuts Zeitschr., dl 16 (1889), blz. 273 w.; O. Mejer, in: Preuss.
Jahrb., dl 44 (1879); F. Eichengrün, Die Rechtsphilosophie G. H.s (1936).
