Frans onderwijsman (Parijs 20 Dec. 1841 - Theenloy-Saint Antoine 16 Febr. 1932), was van 1866-1870 hoogleraar te Neuchâtel en keerde bij de aanvang van de oorlog in 1870 terug naar Parijs, waar hij gedurende de belegering met anderen een weeshuis stichtte, dat onafhankelijk was van de geestelijkheid. De minister Jules Simon benoemde hem in 1871 tot inspecteur der volksscholen, doch wegens de hevige aanvallen van de bisschop Dupanloup moest hij die betrekking nederleggen.
In 1877 werd hij inspecteur-generaal van het lager onderwijs, in 1879 directeur der afdeling voor de volksscholen bij het dep. van Onderwijs en in 1896 prof. in de paedagogiek aan de Sorbonne. Van 1902-1924 was hij lid van de „Chambre des députés” als lid van de radicaalsocialistische partij en werkte o.a. mede aan de totstandkoming van de wet op het verplichte vakonderwijs. In 1927 ontving hij de Nobelprijs voor zijn bemoeiingen voor de wereldvrede.Bibl.: De l’enseignement de l’histoire sainte dans les écoles primaires (186g); Sébastien Castellion (2 dln, Paris 1892); L’éducation des adultes en Angleterre (1896); La religion, la morale et la science. Leur conflit dans l’éducation contemporaine (1900: 3de dr. 1904) ; Dictionnaire de pédagogie et d’instruction primaire (1882-1893); Nouveau dictionnaire de pédagogie (1911).
